Nieuwe stadsdichter Beverwijk

BEVERWIJK - Je moet er de moed wel voor hebben, stadsdichter te willen zijn.
Je gedachten toevertrouwen aan papier en aan de Beverwijkers.
Aan de jury die je woorden wikt en weegt en tegen het licht houdt.
dan voordragen in Camille, hopen dat het goed gaat, de juiste toon getroffen wordt, punten en komma’s geen haperingen worden, maar cadans brengen in het verscholen verhaal van de poëzie.

Zeven Beverwijkers hadden de euvele moed op de verzendknop te drukken.
En hier is dan eindelijk de jury. Voor wie is de eeuwige roem in 2023 bij de 22e editie?
De opdracht was voor iedereen hetzelfde. De zeven inzenders blijken op papier allemaal anders.
Er zijn gedichten die lekker lopen, waar de woorden vloeien en niet gezocht zijn, waar met veel gevoel voor woordkeus en beeldend besef de stad en de inwoners met lichte sporen van weemoed worden neergezet
En ook gedichten recht uit het hart, bedoeld ook om recht in het hart te raken
Gedichten waarin Beverwijkers Beverwijkers schetsen, natuurlijk, onvermijdelijk, als eeuwige zeiker, maar ook als nuchter, recht door zee, en opgewonden. Soms licht hysterisch.

In Beverwijk wordt in eenzaamheid gezoend, bij de inpaktafel van de Xenos of all places... Eenzamer kerst kan niet. Zoiets ziet alleen een poëtisch oog
Of neem het gedicht dat genadeloos de tegenstelling blootlegde waar iedere inwoner van Beverwijk en Wijk aan Zee mee worstelt –
Maar ook werd in een van de inzendingen het – wat ons betreft - woord van het jaar gelanceerd, de Beverwijker als ‘boefbange burger’,

In een ander gedicht wordt in een weergaloos poëtische beschrijving
met een c-hand de hemel afgetuurd, wat leidde tot gevoel voor gebaren.
Elders worden paarden aanbeden en hoorden we in het ritme van de woorden en de cadans van de regels de galop en draf van de paarden weerklinken - rawhide
Er worden en werden in alle stilte stille liefdes beschreven.
Heerlijk om uit zoveel fraais iets moois te kiezen.

Niets trof de jury zo in het hart als de inbreng waar Beverwijkers gluren, ezels rennen en Velsenaren de kaarten op de borst houden.
Iedereen is er anders, enorm eigenwijs, en tomeloos trouw.
En bovenal het liefdesgedicht, waar natuur en cultuur en industrie samen de achtergrond vormen van een fraaie beschrijving van een verloren en herwonnen liefde, van oude liefde en eeuwige vriendschap. Een one-night stand die eeuwig mag duren.
En waar de liefde voor Steven Zaal opeens de liefde voor Zee van Staal bleek te zijn, in al zijn schoonheid en tegenstrijdigheden.

U raadt het al.

De stadsdichter 2023 is geworden Matthijs Reinen.